نِعْمَتَانِ مَکْفُورَتَانِ اَلْأَمْنُ وَ اَلْعَافِیَةُ
امروز فهمیدم که چقدر دوستشان دارم. هیاهوی مدرسه را، دانش آموزانم را، شیطنت ها و حتی درس نخواندن هایشان را. امروز فهمیدم که چقدر خوشبخت بوده ایم ما، که دوران طاعون و وبا را به چشم ندیدیم وفقط در کتاب ها خوانده ایم.
این هفته طعم تعطیلی مدرسه چه تلخ بود و ناخوشایند :( ومن فهمیدم که تعطیلی باید شیرین باشد و دلچسب ،مثل تعطیلی روزهای آخر اسفندماه که باد بوی تازگی ها را به مشام جانمان می رساند و آوای شلوغی بازارها، شوق خرید، عطر چای و پایان خانه تکانی، هوش از سرمان می رباید. و اینجاست که لحظه شماری بچه ها برای فارغ شدن از کلاس و مدرسه لذت دارد و بسیار شنیدنی است :) صدای شوق آور خداحافظی بچه ها، که چه دارا و چه ندار، برخی به شوق کفش های نو و برخی به عشق روزهای خوش بی خیالی، با شادمانی به طرف خانه پر می گشایند.
پروردگارا تمامی مردم سرزمینم را در این روزهای پرخطردرپناهت به سلامت دارتا دوباره طنین اشتیاقشان ،الفبای زندگی را در دامن مدرسه ، زمزمه کنند .
