حرف زدن با بعضی از ما آدمها، گفتگو با دیواراست.نه ازین جهت که چیزی نمی‌فهمند؛ نه ! ازین بابت که عین حرف هایت پژواک میشود و بر می‌گردد به خودت! حالا بعد از چند روز، ماه یا سال . خُب دیگر، آدمی زاد هستیم و هزار تا قِرّ و فِر!
+ راستی چطور می شود الکی خوش بود؟ میتوانید راهنماییم کنید؟
++ می‌شد به جای دیوار ، کوه را هم مثال زد.ملموس تر هم بود.اما گفتیم کوه، کوه بماند و بیشتر از این آلوده زندگی آدمها نشود .
گرفتگی مثل هوای شرجی است.دم دارد.مرطوب است.می رود توی همه چیز.نفوذ تا اعماق اشیاء.همه چیز پُف می کند.حجیم می شود.دیده ای دیوارها که نم می کشند؛چطور می شوند؟آبله می زند دیوار!
گرفتگی،هوای شمال است.گرم می شوی.عرق می کنی.روی پوستت نم می نشیند. احساس خفگی میکنی.در هوایی اینچنین، خیسی ها دیر تر خشک می شوند.همیشه رطوبتی هست.بعد باید درب محفظه ها را محکم بست.روی آجیل ها، نایلون کشید.سیب زمینی پیازها را محافظت کرد که جوانه نزنند.گرفتگی بر خلاف ظاهرش همه چیز را تشدید می کند.
برای همین است وقتی گرفته ای، دلت توی سینه ات تنگی می کند.جا برایش کم می شود. این جور وقت ها باید درب سینه ها را بست. روی دل ها نایلون کشید.باید خاطرات را محافظت کرد که جوانه نزنند وگرنه گرفتگی می رود و ریشه میدواند در همه ی جانت :)
لابه لای تمامی کارها و مشغله های روزانه هنوز فراموش نکرده ام که امروز تولد ٧ سالگی لب خاموشم است :)
وقتی حرف زدن سخته ما باید درست بشنویم :) کلیک
کلمه ها موجودات زنده اند.حس دارند.شخصیت دارند.دوست ندارند هر جایی و پیش هر کلمه ای بنشینند.کلمههاهمسفرآدم هایند.همسفران حساس ناگزیر از همراهی.اما از یک جا به بعد جاده ها، منحصر به آدم ها می شوند.
از یک جا به بعد،سرزمین حیرت است.باید کلمه ها را زمین بگذاری.کلمه ها می شوند اسباب زحمت.نمی توانی حرف هایت را لای دندانه ها و توی دایره ها و زیر کشیده ها و وسط نقطه های کلمات جا بدهی. کلمه ها با آن دهان های بسته، باز نمی توانند آنطور که باید، معنای درون شان را بگویند. کلمه ها هر اندازه که پاکیزه باشند، می توانند به اتفاق هم قصه ای دروغ بسازند.
از یک جا به بعد فصل نگاه هاست.مرحله ی چشم ها!چشم ها، دریچه ی روح اند؛ دهان ِ بی دروغ !از یک جا به بعد باید با چشم ها حرف زد.باید از چشم ها شنید. خدا را چه دیدی،شاید فردایی بیاید که وبلاگ ها به جای نوشته،عکس چشم های آن روز آدم ها را داشته باشند.آن وقت من حرف های زیادی برای گفتن خواهم داشت!
+ دیر به دیر شده است دیدار رو در روی ما در این وبلاگ . حضورم دیگر با میل و علاقه نیست و برای من ناخوشایند.امیدوارم برگردیم به همان روزهای خوب قدیم. که اگر نتوانم به همان روزهای خوب برگردم با یک خداحافظی همه ی شما را خوشحال میکنم . خلاصه که بیخیال :) ما خوش ایم . خوش باشید ^_^
یکی از بیماری هایی که کمتر به آن توجه می شود، و خیلی ها با آن آشنایی ندارند و تنها کسانی که به این بیماری دچار هستن و یا بااشخاصی که دچار این بیماری اند سر و کله زده اند ؛ نسبت به این بیماری آگاهی و اطلاعات لازم را دارند، لابد کنجکاو شده اید که این بیماری چیست ؟ عارضم به حضور منورتان این بیماری دگر پُل بینی است. بیمار دراین حالت تمام انسانهای اطراف خود را پُلی برای عبور خود و خرش !!! می بیند تا به راحتی و سلامت از آن عبور کرده و به مقصد برسد. و وقتی خرش از پل گذشت و دیگر کاری با تو نداشت افرادی را که پُل دیده ، نمیشناسد . بیماره این بیماری خیلی نامرد است!
پ . ن : اصولا بیماری های ناشناخته زیادی وجود دارد که من عادت به توضیح و تفصیل چیزی ندارم.من فقط طرح می کنم،هرکسی خواست میتواند برود به دنبال نشانه ها،عواقب و درمانش :)
ببین، اصلا کاری ندارد. دستت را در سینه می بری، آرام دلت را بر می داری و می آوری بیرون، آرام !!! بعد آرام صابون را رویش میمالی .زیاد نماند که دلت را خشک می کند . بعد زیر آب ولرم کف ها را می شوری.حالا دل صابون زده ات را آرام می گذاری سر جای قبلی اش . می بینی؟ به همین ساده گی به همین تلخ مزگی :)
همیشه از یک حدی که بگذرد قضیه برعکس میشود. از یک حد که مهربانتر شوی سو استفاده ها از تو زیاد میشود ، نقد و انتقاد و حسادت ها زیاد میشود از یک حدی که بیخیال تر شوی همه چیز روال تر میشود. لکن این حد بسیار مهم است . که باید از آن با بی رحمی تمام بگذری . مثلا زمانی که پشت فرمان ماشینم نشسته ام و با سرعت به سمت مدرسه یا منزل درجاده در حرکت هستم تمام چیزهایی که اطراف جاده هستند به سرعت عبور میکنند؛ اما وقتی خیلی سریع تر رانندگی میکنم ینی از حد مجاز هم عبور میکنم و سرعتم خیلی بیشتر میشود شاید در حد ١٥٠ ،١٦٠ کیلومتر شاید هم بیشتر همه ی چیزها آرام میشوند . سکون پیدا میکنند چون دیگر به چشم نمی آیند . چرا؟ چون از حد گذرانده ای .همیشه همینطور است . محبت ، دوست داشتن ، کینه ، غم و الخ از حد بگذرد به چشم نمی آید میفهمید که چه میگویم ؟ حد خیلی مهم است در تمامی روابط حدت را مشخص کن :)
اگر کمی بر سر عقایدت کوتاه بیایی، دنیا مجبورت می کند که بازهم کوتاه و کوتاه تر بیایی، آنقدر که دیگر چیزی از تو و عقایدت نماند .
در گوش من حدیث بهار و خزان یکیست
بیم خزان سیاه و امید بهار تلخ
تا گاومان چه زاید در سالهای بعد
امسال ما گذشت چو پیرار و پار تلخ
+ مظاهر مصطفا
