حرف زدن با بعضی از ما آدمها، گفتگو با دیواراست.نه ازین جهت که چیزی نمی‌فهمند؛ نه ! ازین بابت که عین حرف هایت پژواک می‌شود و بر می‌گردد به خودت! حالا بعد از چند روز، ماه یا سال . خُب دیگر، آدمی زاد هستیم و هزار تا قِرّ و فِر!
+ راستی چطور می شود الکی خوش بود؟ میتوانید راهنماییم کنید؟
++ می‌شد به جای دیوار ، کوه را هم مثال زد.ملموس تر هم بود.اما گفتیم کوه، کوه بماند و بیشتر از این آلوده زندگی آدمها نشود .
گرفتگی مثل هوای شرجی است.دم دارد.مرطوب است.می رود توی همه چیز.نفوذ تا اعماق اشیاء.همه چیز پُف می کند.حجیم می شود.دیده ای دیوارها که نم می کشند؛چطور می شوند؟آبله می زند دیوار!
گرفتگی،هوای شمال است.گرم می شوی.عرق می کنی.روی پوستت نم می نشیند. احساس خفگی میکنی.در هوایی اینچنین، خیسی ها دیر تر خشک می شوند.همیشه رطوبتی هست.بعد باید درب محفظه ها را محکم بست.روی آجیل ها، نایلون کشید.سیب زمینی پیازها را محافظت کرد که جوانه نزنند.گرفتگی بر خلاف ظاهرش همه چیز را تشدید می کند.
برای همین است وقتی گرفته ای، دلت توی سینه ات تنگی می کند.جا برایش کم می شود. این جور وقت ها باید درب سینه ها را بست. روی دل ها نایلون کشید.باید خاطرات را محافظت کرد که جوانه نزنند وگرنه گرفتگی می رود و ریشه میدواند در همه ی جانت :)
