ما هیچ ، ما فقط نگاه :)

کلمه ها موجودات زنده اند.حس دارند.شخصیت دارند.دوست ندارند هر جایی و پیش هر کلمه ای بنشینند.کلمههاهمسفرآدم هایند.همسفران حساس ناگزیر از همراهی.اما از یک جا به بعد جاده ها، منحصر به آدم ها می شوند.

از یک جا به بعد،سرزمین حیرت است.باید کلمه ها را زمین بگذاری.کلمه ها می شوند اسباب زحمت.نمی توانی حرف هایت را لای دندانه ها و توی دایره ها و زیر کشیده ها و وسط نقطه های کلمات جا بدهی. کلمه ها با آن دهان های بسته، باز نمی توانند آنطور که باید، معنای درون شان را بگویند. کلمه ها هر اندازه که پاکیزه باشند، می توانند به اتفاق هم قصه ای دروغ بسازند.

از یک جا به بعد فصل نگاه هاست.مرحله ی چشم ها!چشم ها، دریچه ی روح اند؛ دهان ِ بی دروغ !از یک جا به بعد باید با چشم ها حرف زد.باید از چشم ها شنید. خدا را چه دیدی،شاید فردایی بیاید که وبلاگ ها به جای نوشته،عکس چشم های آن روز آدم ها را داشته باشند.آن وقت من حرف های زیادی برای گفتن خواهم داشت!

+ دیر به دیر شده است دیدار رو در روی ما در این وبلاگ . حضورم دیگر با میل و علاقه نیست و برای من ناخوشایند.امیدوارم برگردیم به همان روزهای خوب قدیم. که اگر نتوانم به همان روزهای خوب برگردم با یک خداحافظی همه ی شما را خوشحال میکنم . خلاصه که بیخیال :) ما خوش ایم . خوش باشید ^_^

دگر پُل بین های اطرافت را بشناس

یکی از بیماری هایی  که کمتر به آن توجه می شود، و خیلی ها با آن آشنایی ندارند و تنها کسانی که به این بیماری دچار هستن و یا بااشخاصی که دچار این بیماری اند سر و کله زده اند ؛ نسبت به این بیماری آگاهی و اطلاعات لازم را دارند، لابد کنجکاو شده اید که این بیماری چیست ؟  عارضم به حضور منورتان این بیماری دگر پُل بینی است. بیمار دراین حالت تمام انسانهای اطراف خود را پُلی برای عبور خود و خرش !!! می بیند تا به راحتی و سلامت از آن عبور کرده و به مقصد برسد. و وقتی خرش از پل گذشت و دیگر کاری با تو نداشت افرادی را که پُل دیده ، نمیشناسد . بیماره این بیماری خیلی نامرد است!

پ . ن : اصولا بیماری های ناشناخته زیادی وجود دارد که من عادت به توضیح و تفصیل چیزی ندارم.من فقط طرح می کنم،هرکسی خواست میتواند برود به دنبال نشانه ها،عواقب و درمانش :) 

خیال کردن که عیبی ندارد

 ببین، اصلا کاری ندارد. دستت را در سینه می بری، آرام دلت را بر می داری و می آوری بیرون، آرام !!! بعد آرام صابون را رویش میمالی .زیاد نماند که دلت را خشک می کند . بعد زیر آب ولرم کف ها را می شوری.حالا دل صابون زده ات را آرام می گذاری سر جای قبلی اش . می بینی؟ به همین  ساده گی به همین تلخ مزگی :)