من اگر بازیکن خوبی نباشم ، مفسر خوبی میشوم :))

کاملا مطمئنم که عشق اصیل، راه خودش را پیدا می کند، حرفش را می زند،کارش را می کند و خوب هم دل نشین است.حالا هی بیا در این ادا بازیِ عاشقانه، تمرین کن که به طرف مقابل مثلا چه بگویی یا چه کنی تا در دلش خانه بگیری!دقیق هم که باشی و عین متن و حرکت تمرینی ات را که بگویی و بکنی،کار ات رنگ اصالت ندارد عزیزِجان :) مثل این می ماند که وسط بازی فوتبال بخواهی از دروازه خودی تا دروازه حریف را با روپا زدن طی کنی تا همه مسحور تکنیک ات شوند!! نه گلم! عشق و علاقه باید در لحظه بجوشد.بی مقدمه.در کسری از ثانیه.آنقدر درونی شده باشد که برای بروزش نیاز به قطع بازی،فکر کردن،انتخاب کردن و عملی کردن انتخاب نباشد!
این کارهایی است که در حین یک بازی واقعی خود به خود یاد می گیری و انجام می دهی منتها باید بخوای که یاد بگیری :)))