ناامیدی

انسان نمیتواند طولانی مدت با احساس پوچی سرکند ، اگر به سوی چیزی رشد نکند ؛ کاملا راکد و منفعل نمی ماند ، بلکه استعداد های فروخورده اش به ناخوشی ، ناامیدی و در نهایت فعالیت های ویرانگر تبدیل میشود . احساس پوچی یا خلاء معمولا ازافراد ناامید سرچشمه میگیرد . که از انجام هرکار موثر در زندگی خود یا دنیایی که در آن زندگی می کنند ، ناتوانند . خلاء درونی حاصل انباشتگی دراز مدت این عقیده ی خاص فرد درباره ی خود است که قادر نیست به عنوان یک موجود هستی مند زندگی خود را اداره کند . یا نگرش دیگران را نسبت به خود تغییر دهد . یا تاثیر مفیدی بر دنیای اطرافش بگذارد. یا به خواسته های خود جامعه عمل بپوشاند . در نتیجه گرفتار همان حس پوچی و ناامیدی میشود که بسیاری از مردم روزگار ما دچار شده اند . و از انجایی که خواست و احساس اش تغییر مهمی را ایجاد نمیکند ؛ خیلی زود خواستن و احساس کردن را کنار می گذارد . از سوی دیگر بی احساسی و فقدان عاطفه دفاع هایی هستند در برابر اضطراب !!! وقتی که کسی مدام خود را با خطری مواجه میبیند که قادر نیست بر آن غلبه کند ، آخرین دفاعش این است که حتی از حس کردن آن خطرات و سختی های پیش رو هم پرهیز کند  و راحت تر بگویم جا بزند . ما انسان ها ناامید اگر نبودیم ، زندگی شادتری داشتیم . معجزه های بیشتری را جذب میکردیم . و چقدر من این موضوع را به چشم خود دیده ام . قدم های بهتری را برمیداشتیم و حالمان بهتر میشد . ما انسان ها گویا عادت کرده ایم که خیلی زود از همه چیز ناامید شویم و هیچ تلاشی برای خواسته های خود انجام ندهیم . شاید چون امیدوار بودن انرژی و زحمت بیشتری را میطلبد ، چون برداشتن مانع ها و باز کردن مسیر سخت تر از نشستن پشت مانع و غر زدن است . چون ادامه دادن و جنگیدن با سختی ها سخت از بیخیال شدن و توقف کردن و لم دادن است . ما انسانها عادت کرده ایم تسلیم باشیم و گوشه ای کز کنیم و بد و بیراه هایمان را حواله ی تقدیر و تاریخ و جغرافیا کنیم . چرا که حوصله ی جنگیدن و بلند شدن و ادامه دادن را نداریم . 

 

+ یکی از بهترین فیلم هایی که دیدم  کلیک  (The Shawshank Redemption )  شما هم بهترین فیلمی که دیده اید را معرفی کنید :)