اندوه خاصیت چسبندگی عجیبی دارد
ادم هایی که عواطف قوی و احساسات شدیدی دارند قدرت همذات پنداری قوی تری هم دارند. یعنی به جای همه درد میکشند ، به جای همه غم و غصه می خورند. به جای همه بغض می کنند؛ من و ادمهایی مثل من بزرگترین اسیب و خطرناک ترین دشمن برای خودمان محسوب می شویم.ما با غم و اندوه مواجه نمی شویم، ما خودمان را در غم و اندوه غرق می کنیم و نمی دانیم اندوه خاصیت چسبندگی عجیبی دارد، گاهی مثل مرداب می ماند و گاه مثل براده ی آهن در برخورد با آهن ربا. می چسبد و رهایمان نمی کند. هیچکس هم ضمانت نمی دهد وقتی اندوه را پذیرفتیم و آن را به عنوان یکی از حس های انسانی درک کردیم، از سقوط و لغزیدن در دره ی عمیق انزوا خلاص شده‌ایم. فرو رفتن در اندوه مثل قمار است، با این تفاوت که حتی اگر ببری، باز هم یک برنده ی غمگینی.
* زین‌سان که جَهان را خبری از غم ما نیست ما هم خبری از غم ایام نگیریم :) کلیم کاشانی
