برخی از دوره های رشد ما ، چنان گیج کننده است که ما حتی تشخیص نمیدهیم که رشدی در حال وقوع است . شاید ما احساس خصومت شدید یا عصبانیت یا گریه و غم کنیم و یا دچار حمله هراس و یا هیستریک شویم و یا ممکن است احساس افسردگی کنیم . اما هرگز به ذهن ما خطور نمیکند که در واقع در مرحله ای از تغییر هستیم . مگر اینکه ما اتفاقی در کتابی در مورد حالمان بخوانیم . یا اینکه شخص متخصصی برای ما توضیحش بدهد . دقیقا حالمان مثل دانه ایست که در تلاش است سنگی را بشکند و از دل زمین برخیزد. تا به گیاه تبدیل شود . اغلب این احساس برایمان ناخوشایند است . حتی ممکن است برای اطرافیانمان هم باعث تعجب شود . اما انچه برایمان ناخوشایند ترش میکند ،این است که نمیدانیم چه اتفاقی در حال افتادن است ؟! آن دوره های طولانی که بنظر میرسد چیزی در درونمان منتظر است ؛ نفس خود را حبس کرده و مطمئن نیستیم از این که قدم بعدی چه باید باشد ؟ و یا چیست ؟ اما سرانجام تبدیل به دوره هایی میشود که منتظر آن هستیم . زیرا در آن دوره ها است که میفهمیم برای مرحله بعدی زندگی خود آماده شده ایم . و این به احتمال زیاد یعنی سطح جدیدی از شخصیت در حال شکفتن است . چرا که به ضرس قاطع میتوانم بگویم محال است چیزی تا ابد همان بماند که بوده . تغییر و شکوفایی جز لاینفک زندگی یک موجود است . حال تغییر فیزیکی باشد و یا روحی :)
امروز هم جمعه بود و کلافگی جمعه ای مجددا سراغم آمد ؛ به دل جاده زدم و از هوای پاک و سرد زمستانی لذت بردم . ترکیب هوای تمیز ، آسمان آبی ، ابر ، زمستان ، تلالو نور و صدای استاد شجریان ؛ باعث شد برای لحظات کوتاهی از همه جا و همه ی دغدغه هایم دور شوم . دوست داشتم زیبایی های امروز را با شما هم به اشتراک بگذارم . کلیک
