عادت هیچ ربطی به فراموشی ندارد :)
چند سال پیش یکی از آشنایان به اسم مریم خانم دو فرزند خود را با فاصله ی زمانی کم از دست داد . این خانم زندگی اش کلا به دو قسمت پیش از فوت فرزندان و پس از فوت انها تقسیم کرده بود. یکبار که من شاهد درد و دل مریم خانم با فاطمه خانم بودم . ایشان هم متاسفانه عزیزی را از دست داده بود . و خود یقینا داغ سنگینی بر دل داشت . فاطمه خانم به مریم خانم گفت که به نبودشان عادت می کنی، برو صورتت رو بشور تا برایت چایی بریزم . راستش نمیدانم به طور قطعی بگویم و نظر بدهم چرا که من هیچوقت در جایگاه مریم و فاطمه خانم نبوده ام اما عقیده ام این است که خاصیت آدم همین عادت کردن است . انسان عادت میکند چون زندگی ادامه دارد ولی فراموش نمی‌کند چون زنده است.
متنم را با مثالی آغاز کردم تا به این نکته برسم که از دست دادن آدم های زندگی، حال بر اثر فوت یا شکست عشقی و یا هر دلیل دیگری ، مثل از دست دادن عضوی از بدن بر اثر یک سانحه یا اتفاق است . چرا که انسان بطور مثال بدون دست یا چشم آدم زنده می ماند و به نداشتن شان عادت می کند و حتی ممکن است که این از دست دادن تلاش و اراده ی او را بیشتر کند مثل همین معلولینی که در زمینه های مختلف هنری و ورزشی و ... خوش میدرخشند اما هیچ کدام از آنها فراموش نمی کنند. جای خالی، فراموش نشدنی است. درست مثل همین فوت خاله و مادر بزرگم که به فاصله ی کمتر از چهل روز اتفاق افتاد . آرام آرام همه مان عادت می کنیم. به نبودن آن آدم ها. عادت می کنیم اما فراموش هرگز . عادت هیچ ربطی به فراموشی ندارد. عادت می کنیم چون زندگی ادامه دارد چون باید برای بقیه ی کسانی که دوستشان داریم و به آنها عشق می ورزیم بجنگیم ولی هیچ وقت فراموش نمی کنیم چون زنده ایم. فراموشی فقط با مرگ محقق می شود. مردن تنها راه شرافت مندانه برای فراموشی است. این نبودن ها نسیان ناپذیرند.
