فلسفه ی دل

 

فلسفه وجودی دل به کل با باقی اعضا و جوارح فرق دارد . نمیدانم روزی که گل آدمی رادر کارگاه ایزدی می سرشتند ، خداوند چرا چنین جنس لطیفی برای این عضوی که ابعادش از مشت مان تجاوز نمیکند به کار برد . نمیدانم چطور به این عضو کوچک چنین توانایی را داده که تحمل این همه بار را دارد . اصلا چطور است که این دل لامصب گاه و بی گاه میگیرد ... تنگ میشود ... آنقدر میگیرد که مشت که سهل است ، از چهار انگشتمان هم کوچکتر میشود . ازطرفی چرا دل با چشم رابطه مستقیم دارد و تاکه دلت میگیرد ، چشم میگرید ؟ چرا بعضی ها جنس قلبشان سنگی  و تیره است و بعضی ها از بلور شفاف تر و نازک تر ؟راستش بنظرمن براى نزدیک شدن به حق باید قلبى مثل مخمل داشت. چیزی که من اصلا ندارم . اما هر انسانى به شکلى نرم شدن را فرا مى گیرد. بعضى ها حادثه اى را پشت سر مى گذارند، بعضى ها مرضى کشنده را؛ بعضى ها درد فراق مى کشند، بعضى ها درد از دست دادن مال...همگى بلاهاى ناگهانى را پشت سر مى گذاریم، بلاهایى که فرصتى فراهم مى آورند براى نرم کردن سختى هاى قلب.بعضى هایمان حکمت این بلایا را درک مى کنیم و نرم مى شویم، بعضى هایمان اما افسوس که سخت تر از پیش مى شویم.و من جز همین دسته ی دومم . روز به روز سخت تر و کدرتر :((