خودت باش مگه خودت چشه؟
می گویند لذت بخش ترین کار دنیا این است که خودت باشی و شاید سهل ترین. سخت ترین کار دنیا هم این که کسی باشیم که دیگران می خواهند. در بسیاری حوزه های کار و زندگی این اتفاق می افتد مثل آفتاب پرست رنگ عوض می کنیم غافل از اینکه خودی خودمان زیباترین صحنه هاست،این خود سانسوری درد مزمن این روزهایمان شده زحمت همه را کم کرده ایم خودمان تکه تکه از وجودمان می بریم و دور می اندازیم غافل از این که هویت وجودی ما همان تکه های دور انداخته شده است. بزرگی می گفت یک مرد را نه از تعداد دوستانش بلکه از تعداد دشمنانش می توان شناخت،اگر روزی دیدید هیچ مخالفی ندارید در معنای وجودی خودتان شک کنید،وقتی شعار می دهیم ترجیح می دهم برای آن چه هستم از من متنفر باشند تا برای آن چه نیستم دوستم داشته باشند، پای عمل هم رسید مصلحت گرایی نکنیم،رنگ عوض نکنیم تا جایی که آرام آرام خودمان هم یادمان برود در ابتدا چه رنگی بودیم و بسیاری از این تغییر رنگ ها ما حصل ترس است،ترس از این که آن چه را که داریم از دست بدهیم،غافل از آن که آن چه را با تغییر رنگ به دست آورده ایم در واقع تصاحبی مجازی است که هر لحظه بیم از دست رفتنش است و علاوه بر آن چون دایما تغییر هویت داده ایم خودمان هم دیگر شخص مستقل و واقعی نیستیم که بخواهیم برایش حق مالکیت قائل شویم.
+ عنوان یکی از دیالوگ های پسر خاله ی دوست داشتنی : ))
